Verlangen: Ik wil gehoord worden

Het verlangen “Ik wil gehoord worden” is een veel voorkomende wens, die we in deze post zullen onderzoeken.

We willen ons allemaal op een bepaald moment in ons leven gehoord voelen. Of anders gezegd, gehoord worden. Het is iets dat we allemaal nodig hebben en het is niet alleen vanwege het gevoel van validatie, maar ook omdat het ons het gevoel geeft dat iemand geeft om wat we te zeggen hebben. En dat je er toe doet en “ergens bij kan/mag horen”. Als je je niet gehoord voelt, kan je je afgewezen voelen. En die afwijzing, dat geeft een intens pijnlijk gevoel. Dat gevoel kan je in je lichaam voelen. En zorgen voor onveiligheid, zelfafwijzing, depressieve gevoelens, en een hele rits aan overlevingsstrategieën.

Wat kan er misgaan in de baby tijd?

Eerst even naar je baby tijd. Wat kan er mis gaan?Nog voordat je kunt praten (lees: voor je 3e levensjaar). Laat je jezelf horen door te huilen. De vraag is, werd je ook gehoord? Stemde mama, en/of papa op jou af? Waren de handelingen met jou liefdevol, of was het enigszins functioneel. Daarmee bedoel ik: werd je luier (op tijd/frequent) verschoond, met of zonder dat je werd aangekeken en contact met je werd gemaakt? Huh, maakt dat uit dan? Niet veel mensen weten dit nog, maar neem van mij aan: dit soort ervaringen heb je bewust én onbewust meegemaakt. En dat is schadelijk. Voel je je op dat moment een keertje niet gehoord, dat is niet zo erg. Maar gebeurt dit frequent. Dan laat je van jezelf horen. Met dit handige instrument, onze stem, laten we aan moeder, en in sommige gevallen - mag vader ook in deze rol stappen - weten dat we niet comfortabel zijn. Door te huilen, weet moeder, dat je iets nodig hebt. Wat je nodig hebt, dat is voor moeder soms een zoektocht.

Per generatie kan het verschillen hoe hier mee om werd gegaan. Onze ouders, kregen waarschijnlijk te horen, dat je het kind wel even kunt laten huilen. Dat is goed voor de longetjes. Maar tegenwoordig, weten we dat het heel schadelijk is voor het vertrouwen van het kind en later voor grote klachten kan zorgen. Ja, het kind stopt met huilen als je het negeert. Maar in wezen geeft het kind op.

Wat had je nodig?

Wat je nodig hebt gehad, is voor moeder soms lastig te herkennen. Helemaal als ze zelf niet op hun eigen gevoel zijn afgestemd. Oeps, dat is soms een pijnlijke realisatie: als moeder zelf niet op haar gevoel is afgestemd, hoe kan ze die van jou herkennen? Begrijp mij goed: het is geen onwil, en ouders houden merendeels zielsveel van het kind, maar moeder kon op dat moment misschien ‘even’ niet goed horen. In de plaats daarvan had je te maken met moeder’s overlevingsstrategie. Hier gaan we ons mee identificeren. En met overlevingsstrategieën kunnen we héél oud worden.

Je merkt het wel, ik ben een beetje aan het generaliseren (dat mag ook wel een beetje, soms) en schrijf misschien een béetje te prikkelend. Hopelijk vergeef je het mij. Ik weet dat het verhaal bij jou net anders kan liggen. En daar is natuurlijk heel veel ruimte voor nuance: en ik luister graag naar jou verhaal. In grote lijnen gaat het dan vaak om onze wensen om ons veilig voelen, huidcontact, liefde, honger/dorst, de luier zit niet meer lekker door poep/plas, pijn, vermoeidheid. Etc. En op latere leeftijd veranderen die wensen naar volwassen wensen. Een daarvan is: ik wil me gehoord voelen.